Regelmatig krijg ik kinderen in mijn praktijk waarmee ik eerst een tijdje “niks” doe in een sessie. Geen moeilijke vragen. Geen ingewikkelde opdrachten. Geen vragende blikken.
Nee, ik ga dan gewoon zitten. Op mijn kont in het gras of het zand en ik volg het kind. Het ene kind wil naar de bloemen in het gras kijken. Het andere kind wil kijken hoe ver hij steentjes kan gooien. En het derde kind gaat naast me zitten.
Waarom ik dat doe? Omdat ik dan het gevoel heb dat het kind even niks wil. Het wil gewoon even “zijn”. Zijn wie hij of zij is. Zonder dat er van alles van het kind wordt verwacht. Ik kan dan wel de mooiste trucjes uit gaan halen, maar dat werkt dan simpelweg gewoon niet.
Na een half uur, zijn de meeste kinderen weer aardig geland en kunnen we een leuk en luchtig gesprek voeren. We borstelen de paarden, lopen er een rondje mee of maken een klein parcours met de pionnen. De kinderen zijn weer opgeladen, hebben een fijn anderhalf uur gehad en zijn er de volgende keer wél klaar voor om iets te doen met meer diepgang.
Als buitenstaander zou je denken: ‘Nou dat is makkelijk je geld verdienen!’. Maar niks is minder waar. Zo zittend op mijn kont ben ik gewoon keihard aan het werk voor het kind. Op energetisch niveau. Ik laat het kind weer thuis komen bij zichzelf. En dat is bijna onbetaalbaar.
Reactie plaatsen
Reacties